گوارا شربتِ شیرینِ شاتوت

بریزد‌ ‌ از لبت ‌ بارانِ یاقوت

ولی ترسم که اسرائیلِ چشمت

زند آتش به جولان تا به بیروت

جوانی رنگ ِ شاد ِ خاطـرات است

که در دنیائی از رؤیا محاط است

فــــــرآینــــد ِخیــالات ِ طــــلائی

فـــراتر از حــــدود ِ کائنات است

به غیر از درد بی درمان نبودی

بـه جز اندوه ِ بی پایان نبـودی

دراین دنیای فانی هرچه بودی!

رفیق ِ یکدل و یک جان نبودی

نشد راضی بـه دیدارم دوباره

کـــه ریزد بر شب تارم ستاره

مگـر یابـم شب قدر و تـوسل

وصالش را به ورد و استخاره

از لبِ ناز ﺗﻮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﻩِ ﺳـﺮﺩ از ﺩﻝِ بیچاره ی ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

هر زمان دکمه ای از ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ وا بشود

موجی از رایحه ﺑﺮ باغِ ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم‌ ارزانی آن شاعر ارزنده که گفت

شربت نابِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لبِ ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

به سر زلف تووقتیبزند بوسه نسیم

عطرخوشبوتری از شانه ﺯﺩﻥ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

گفتم‌ ای باد بهار از تب و تاب نفست

برگِ گل از بدن غنچه دهن می ریزد

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبکﺟﺪﯾﺪی نگشودی‌که هنوز

از درختِ ﻏﺰﻟﻢ شعرِ ﮐﻬﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

مهربانو عسلم رایحه یِ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ

ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼِ ﺩﺷﺖ و ﺩﻣﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

دوبـاره بـــرگ هـــا در راه پائیـــز

به خــــود پیچیده اند از آه پائیز

درون کلبـــه می آیـد بـــه گـوشم

صدای خش خش از درگاه پائیـز